سلام.
می دونید من همیشه توی یه موضوع خیلی خوب نمی تونستم حسم رو بیان کنم و اون در مورد بیان اظهار تاسفم درباره ی از دنیا رفتن یکی از دوستان یا آشنایان آنها بوده و هست.
اصلا توی این لحظه ها زبانم تقریبا لال می شه و اون حس درونیم رو خوب نمی تونم بروز بدم و از این بابت واقعا شرمنده ام .
حالا تازه موضوع زمانی برام بیانش سخت تر می شه که اون شخص از دنیا رفته یه کار خاصی هم انجام داده باشه که به نوعی اون رو ما فداکاری می نامیم.
توی این چند روز در برابر 2 نفر برای این کار قرار گرفتم ، اولیش رو به نحوی در همون لحظه یه صحبت کوتاهی کردم که بازهم به نظر خودم نتونست اون دوست رو یه جورایی آروم کنه و شاید بهتر از این باید در مقابلش صحبت می کردم .به هر حال امیدوارم  که خدا پدر این دوست عزیز رو در جوار بهترین بندگان خودش در روز حساب قرار بده ( ان شاءالله).
دومین مورد هم که امروز سالگرد شهادت اون(پدر یکی از دوستان ) هست و من دیروز این موضوع رو فهمیدم و از همون لحظه ی متوجه شدن این خبر ذهنم  روی این موضوع هست که چه جوری می تونم به این دوستم آرامش خاطر بدهم.
تنها چیزی که یه جورایی دیدم می تونه حسم رو بیان کنه یه پیام بود که با اجازه کمی تغییرش دادم تا  نظر شخصی خودم رو بیان کنه و اون رو می گذارم اینجا به دو دلیل.
اول اینکه یادمون باشه همیشه توی شادی همه دور و ور آدم هستن و خوب به آدم انرژی می دهند(با حالی که خیلی هم نیاز نداری!چون خودت شادی !) اما در زمان از  دست دادن یه یار خیلی کم هستن افرادی که بهت آرامش بدهند ( در حالی که خیلی نیاز داری !) پس اون لحظه می شه گفت خدا را یاد کن که به قول یه اس ام اس..... ..... /
آن خدایی که بزرگش خواندی /بخدا مثل تو تنهاست بخند.
دومیش رو بنا به دلایلی(خصوصی) ..... می گذارم که یه چیزی از ذهنم هیچوقت نره .
و اما اون پیام:

مالکیت آسمان را به نام کسانی نوشته اند که به زمین دل نبسته اند.  
فعلا تا پست بعد یا حق.